ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး (အပိုင္း ၃)

ေညာင္ေလးပင္တရားပြဲ

ဘုန္းႀကီးက စာေပကိုသာ ပို႔ခ်ေနတာပါ၊ ယခုလို မ႑ပ္ႀကီးေတြ ထုိးၿပီး မေဟာဖူးေသး ပါဘူး" ဟု ခပ္႐ို႕႐ို႕ျဖင့္ စတင္ပြဲထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း "မုိးကုတ္ဆရာေတာ္၏ အဘိဓမၼာပန္း၀တ္ ရည္" ကို ေညာင္ေလးပင္ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္တကြ တရားနာပရိသတ္ အားလံုးတုိ႔သည္ စြဲမွတ္၍သာ ေနၾကေလေတာ့၏။ မူလပဏၰာသမဟာေဂါသိဂၤသုတ္၌ အဘိဓမၼာကို ေဆြးေႏြးေဟာၾကားႏိုင္ေသာ ရဟန္းသည္ သာလွ်င္ အင္ၾကင္းေတာ ပမာသာသနာေတာ္အား တင့္တယ္ေစႏိုင္သူျဖစ္သည္ဟု အရွင္ေမာဂၢလာန္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက သူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေဟာျပေတာ္မူဖူး၏။ အ႒ကထာ ဆရာကလည္း အဘိဓမၼာသဘာ၀ကို ေဟာပႏိုင္ေသာ ဓမၼကထိကသာလွ်င္ သာသနာ့က်က္သေရေဆာင္ ဓမၼကထိကအစစ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဖြင့္ဆိုေတာ္မူေလသည္။ ေရွးအခါက အဆိုပါေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕ တရားပြဲကား ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဇာတ္႐ုပ္ေသးမ်ားျဖင့္ က်င္းပေလ့ရွိၾကရာ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ..."တစ္ႏွစ္ တစ္ခါ ငရဲရွာ လူ႕ရြာဘုရားပြဲ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ကြာ" ဟု မိန္႔ဆိုေတာ္မူရာမွ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ေသာ အဘိဓမၼာတရားပြဲႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ စင္စစ္ ထုိပလ’င္သည္ကား လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဓမၼာသနတရားပလ’င္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အစားထိုး၍ မရေလာက္ေတာ့ဘူးဟု ထင္မွတ္ေနၾကရာမွ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္သည္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အဘိဓမၼာအေမြအႏွစ္ ပဋိပတ္အေမြကို ဆက္လက္လႊဲေျပာင္းယူလိုက္ကာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိကအျဖစ္သုိ႔ တစ္ဟုန္ထိုးအရွိန္ျမႇင့္ကာ ေရာက္လာခဲ့ေပသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ၀နပၸဂုေမၺသံုးေထြပိဋကတ္ ငါးရပ္နိကာယ္ ေရာင္စံုျခယ္ေသာ အသြယ္သြယ္ အဖံုဖံု ပန္းရဂံုမွ ထံုနံ႔သင္းၾကည္ပန္း၀တ္ရည္တုိ႔ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ၀အီေအာင္ ေသာက္စုိ႔ၿပီးကာမွ ေ၀ေနယ်မ်ားစြာတုိ႔အတြက္ အဘိဓမၼာ ပ်ားလဘို႔ရည္တုိ႔ကို ေသာက္စို႔မကုန္ေအာင္ တည္ခင္း၍ ေကြၽးေတာ္မူေလသတည္း။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္၏ ဉာဏဒႆန ၀ိသုဒၶိ

၁၂၉၄ ခုႏွစ္မွစတင္ကာ ဆရာေတာ္သည္ မုိးကုတ္ၿမိဳ႕မွ ေက်ာင္းဒါယကာႀကီး ဦးလယ္+ ဇနီး ေဒၚသိုင္းၿခံဳတုိ႔၏ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္အရ ႏွစ္စဥ္ပင္ ႀကြေရာက္ေတာ္မူကာ တရားေဟာေတာ္မူရသည္။ တရားနာ ပရိသတ္မ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားျပားကာ ပန္ခ်ာပီ၊ ူဂ်ာရတိစေသာ လူမ်ိဳးျခားမ်ားပင္ ၀ိပႆနာစခန္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာၾကေလသည္။ ၁၃၁၆ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာေတာ္အား ေဒၚေဒၚအံု၊ ေဒၚေဒၚဖံုတုိ႔က မုိးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ "မဂၤလာတိုက္" ဟု ကမၸည္းထိုးကာ တိုက္ေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေတာ္မူ၏။ (၁၃၀၃ ခုႏွစ္မွစ၍ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၌ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူ ေလသည္)။ ဆရာေတာ္သည္ မည္သည့္ၿမိဳ႕၌ပင္ သီတင္းသံုးသံုးေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားကို အတိအက် ေရးဆြဲ ေနထိုင္ေလ့ရွိ၏။ ဘုရား၀တ္ျပဳခ်ိန္၊ တရား ဘာ၀နာပြားမ်ားခ်ိန္၊ တရားေဟာေနခ်ိန္၊ စာခ်ခ်ိန္၊ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္၊ ဆြမ္းဘုန္းေပးခ်ိန္မ်ားကို အတိအက်ပင္ ျပဳလုပ္ေတာ္မူသည္မွာ အလြန္ထူးျခား ေတာ္မူလွသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းက မုိးကုတ္ၿမိဳ႕ သုႆာန္ေက်ာင္း၌ ေခတၱမွ် သီတင္းသံုးေတာ္မူ ကာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္မွ ပို၍ စိတ္ခ်ရန္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၄ မိုင္ခန္႔ ေ၀းေသာေဘာ္ဘတန္႔ရြာသုိ႔ ႀကြေရာက္သီတင္းသံုးရျပန္ေလသည္။ ေဘာဘတန္႔ရြာသည္ ေပ ၄၀၀၀ ေက်ာ္ျမင့္ေသာ ေတာင္ေပၚရြာကေလး ျဖစ္သည္။ သဘာ၀ အေလွ်ာက္ ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာက္လိုဏ္ဂူမ်ားရွိေလရာ ဆရာေတာ္အတြက္ အခြင့္ေကာင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေဒၚေဒၚအံု၊ ေဒၚေဒၚဖံုစေသာ ဆြမ္းဒါယိကာမမ်ားကလည္း တရားနာရင္း တရားထိုင္ရင္း ၀တ္ျပဳရင္း ထုိရြာကေလးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကျပန္ရာ၊ နတ္တုိ႔ဖန္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ဆို သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းက ေသၾက ေၾကၾက ငတ္ၾက လုၾက စားရမယ့္ေသာက္ရမယ့္ ၀တ္ရမယ့္ ၀ိပတၱိကာလဆိုးႀကီးကား ဆရာေတာ္အတြက္ သမၸတၱိဆိုက္လ်က္ရွိေတာ့သည္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ ဘ၀တန္ဖိုးကို သိၾကသူတုိ႔အတြက္ ေခတ္ႀကီးသည္ အၿမဲတမ္းေကာင္းေနေတာ့ ၏။ ကံေပးသမွ် မိမိတုိ႔ေနထိုင္ရေသာ ဌာနသည္လည္း နိဗၺာန္ဆိပ္ဦးပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ေဘာ္ဘတန္႔ရြာရွိ သယံဇာတေက်ာက္ဂူႀကီးသည္လည္း ဆရာေတာ္၏ နိဗၺာန္ဆိပ္ဦး တရားထူးရရာဌာနႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ စာခ်ရမႈ၊ ေဟာေျပာရမႈ၊ သံဃာအုပ္ခ်ဳပ္ရမႈ စေသာ ပလိေဗာဓ အေႏွာင္အဖြဲ႕တုိ႔ေၾကာင့္ ၀ိပႆနာလုပ္ငန္းအလုပ္ မတြင္ခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္အား ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးသည္ ဓားထမ္း၍ ေစာင့္ေပးေနသကဲ့သုိ႔ ရွိေတာ့၏။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးသာ အကယ္၍မျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ဆရာေတာ္၏ ရဟန္းကိစၥသည္ ထုိမွ်ေစာစီး စြာ ၿပီးေကာင္းမွၿပီးတန္ရာ၏။

ၾကားတဲ႔တရားနဲ႔ သိတဲ႔တရား ႏွစ္ခုထပ္ရင္ ေသာတာပန္ တည္ႏိုင္တယ္။

ဆရာေတာ္၏ ထူးဆန္းေသာအိပ္မက္

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးစအခ်ိန္ တစ္ခုေသာညတြင္ ဆရာေတာ္သည္ အိမ္မက္တစ္ခုကို မက္ေလသည္။ "သီဟိုဠ္ကြၽန္းသုိ႔ ေကာင္းကင္မွပ်ံကာ မဟာေစတီႀကီးကို ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့၍ ေစတီေတာ္ ႀကီးကို ျပဳျပင္သန္႔ရွင္းလ်က္ သာသနာျပဳရသည္" ဟု ျမင္မက္ေတာ္မူေလသည္။ မ်ားမၾကာမွီမွာပင္ သီဟိုဠ္ကြၽန္း မဟာေစတီ ေဂါပကအဖြဲ႕မွ ဆရာေတာ္ထံသုိ႔ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားေသာ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ရွိလာ၏။ ထုိစာ၏ အဓိပၸါယ္မွာကား၊ ခ်မ္းသာေသာ အရွင္ဘုရား၏ ဒါယကာမ်ားအား ေဟာေျပာကာ စိန္ဖူးေတာ္ကပ္လွဴရန္ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ အဖုိးအနဂၣ ထိုက္တန္ေသာ စိန္ဖူးေတာ္ႀကီးကို ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား စီျခယ္ကာ တင္လွဴႏိုင္ခဲ့၏။

၁၃၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ေညာင္ေလးပင္၊ အမရပူရ၊ မႏၲေလးႏွင့္အထူးသျဖင့္ မုိးကုတ္က တပည့္ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားကို ႏိႈးေဆာ္ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဗိုလ္တေထာင္ေစတီေတာ္၌လည္း ရတနာစိန္ ဖူးေတာ္ကို တင္လွဴေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ဆရာေတာ္၏အိပ္မက္အတိုင္း အထြဋ္အထိပ္ သုိ႔ ဆိုက္ေရာက္ေတာ္မူကာ သာသနာျပဳႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား လံုး၀ဥႆံုၿပီးျပည့္စံု သြားေလ ေတာ့သည္။ ၁၃၁၄ ခုႏွစ္တြင္ အမရပူရသုိ႔ျပန္ေတာ္မူကာ သံဃာေမြးျမဴ စာခ်မႈမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းေတာ္မူ ၍ တရားေဟာမႈကိုသာ ဦးစားေပးလ်က္ ပဋိစပတၱိသာသနာကို ျပဳေတာ္မူေလသည္။ မဂၤလာမဂၢင္ရိပ္သာဟုပင္ ကမၸည္းတပ္ကာ တရားဌာနႀကီးတစ္ခုဖြင့္ေတာ္မူ၏။ ေယာဂီမ်ား အတြက္ ေနရာေက်ာင္းကန္ ဇရပ္မ်ားလည္း သူ႕ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္၏ တရားပြဲတိုင္းတြင္ကား၊ ကားႀကီးကားငယ္တုိ႔ျဖင့္ တရားနာပရိသတ္ႀကိတ္ ႀကိတ္တုိးကာ ဘုရားပြဲေတာ္ႀကီးတမွ် စည္ကားေနေလေတာ့၏။

အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကို အလွဴခံရရွိေတာ္မူျခင္း

၁၃၂၄ ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလဆန္း ၇ ရက္ (၈-၇-၆၂) ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စု သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာ္ ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရ သာသနာေရးဦးစီးဌာနမွ လွဴဒါန္းဆက္ကပ္သည့္ (၁၉၆၂) ခုႏွစ္ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကို အလွဴခံေတာ္မူသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရာ၌ လမ္းခရီးတြင္ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕မွ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား လည္း လိုက္ပါလ်က္ရွိရာ ေရွးယခင္ႏွစ္မ်ား ကဲ့သုိ႔ပင္ တရားေဟာ ၾကြေရာက္ေတာ္မူပါရန္ ေလွ်ာက္ထားၾကေသာအခါ ...။ ေအး ... ငါ့ရဲ႕႐ုပ္နာမ္ မၿပိဳကြဲေသးလုိ႔ အေၾကာင္းညီညြတ္လွ်င္ ခ်ီးျမႇင့္ရမွာေပါ့၊ အျမန္ဆံုး တရားေပါက္ေအာင္ အားထုတ္ၾက၊ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကျဖင့္ ေသဘက္ကို ဒုန္းစိုင္းေနၿပီ}} ဟု ဆံုးမေတာ္မူ၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ရွိခိုက္ တရားမ်ားကိုလည္း ယခင္ကကဲ့သုိ႔ပင္ ေဟာေျပာခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္ မူေလသည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါ ျမန္ေအာင္ ဦးတင္၊ ဟသၤာတ ဦးျမတုိ႔ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ္မူရာ ဟသၤာတ ဦးျမေအး "ေ၀ဒနာေက်ာ္ေအာင္လုပ္ထား၊ အေသက ဦးသြားလိမ့္မယ္ေနာ္၊ လုိရင္းကိုေျပာ ေနတယ္"ဟု သတိေပးေတာ္မူ၏။ ထုိႏွစ္ အမရပူရၿမိဳ႕ ပုထိုးေတာ္ႀကီးအနီး စႀကႍေလွ်ာက္သြားရင္း ေနာက္ကအတူပါလာေသာ ဦးေစာေမာင္အား "ငါရန္ကုန္က ျပန္လာတာ တစ္လပဲရွိေသးတယ္၊ ဟသၤာတဦးျမ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေသၿပီ"ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဦးျမကား "တပည့္ေတာ္လို ပန္းနာသမားက ေသခဲပါတယ္"ဟုပင္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေသး ၏။ (သူေတာ္ေကာင္း ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတုိ႔၏ မေနာအဇၩသယကား သိဖုိ႔ခက္ခဲလွသည္။ အနီးကပ္ေနေသာ္ လည္း သိခ်င္မွသိၾကသည္။ ေျဗာင္ဖြင့္၍ေျပာေသာ္လည္း မရိပ္စားမိၾက)။ ေမာင္ေစာေမာင္၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ေျပာတဲ့စကားကို ေလးေလးနက္နက္မွတ္ေနာ္၊ အေၾကာင္းမဲ့ မေျပာဘူး။ "ရန္ကုန္က ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြ ငါ့ဆီအေရာက္ ေနာက္က်သကြာ"ဟု လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အမိန္႔ရွိရာ ... ဦးေစာေမာင္က ... "အရွင္ဘုရား ေရွ႕ႏွစ္ရန္ကုန္ၾကြဦးမွာလား" ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ... "ဒါကေတာ့ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က ေျပာပါလိမ့္မယ္ကြာ"ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထုိႏွစ္ ေတာ္သလင္းလဆန္းပိုင္းတြင္ (ညီ) ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ (ဦးဘတုတ္) အား ရိပ္သာအတြင္း ေစ်းေထာင့္လမ္းမွာ အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းေနသျဖင့္ "ေမာင္ဘတုတ္ ဒီလမ္းကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပင္ထားတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္၊ ျမန္ျမန္ဂ႐ုိက္ျပင္စမ္း" ဟု ဆရာေတာ္သည္ စကားအဆန္းမ်ားကို မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။

၀ိပႆနာ အားထုတ္တဲ့အခါမွာ ကိေလသာ ၾကားမခိုေစနဲ႔။

ေၿမြပဒါး

ညတစ္ညတြင္ တပည့္ ၅ ေယာက္အား ၀တ္ျဖည့္ခံေတာ္မူစဥ္ ... "ေမာင္လွဘူး၊ ငါ့အခန္းထဲမွာ ေၿမြတစ္ေကာင္ရွိတယ္၊ မင္းဖမ္းၿပီး ေဘးကင္းရာသုိ႔ သြားလႊတ္ေခ်" ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ အခန္းတံခါးကို လွည့္ပတ္ရွာေဖြရာ မေတြ႕ဘဲရွိေန၍ ဆရာေတာ္က "ဒီမွာ မင္းမျမင္ဘူး လားကြ၊ အဲဒီလက္ကိုင္ကြင္းမွာ" ဟု ထပ္မံ၍ မိန္႔ေတာ္မူျပန္သည္။ ၀တ္ျဖည့္ေနသူ တပည့္ ၅ ဦးတုိ႔ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ကိုမျမင္ေတြ႕မိၾကေခ်။ ဦးလွဘူးသည္ လက္ကိုင္ကြင္းကို သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈေသာအခါ ေၿမြမွာ မာန္ဖီေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ တစ္ေကာင္လံုး ရဲရဲနီေန၍ ေဆး၀ါးကုသရာ၌ အဆိပ္ကိုပင္ႏိုင္လွေသာ ဦးလွဘူးသည္ပင္ ထိတ္လန္႔သြားေတာ့၏။ အလြန္ရွားပါး၍ အဆိပ္ျပင္းထန္ေသာ အရပ္အေခၚ (ေၿမြပဒါး) မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဦးလွဘူးလည္း အုိးတစ္လံုးတြင္ထည့္ကာ လႊတ္လိုက္ရေလသည္။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိသည္ကား အထက္ပါေၿမြသည္ အလြန္ေျပာင္ေခ်ာေနေသာ အခန္းတံခါးကို ဘယ္လိုမ်ား တက္ေရာက္ေနႏိုင္ပါသလဲ။ (မာန္နတ္၏ကိုယ္စားလွယ္ နဂါးမင္းလာေရာက္၍ ပင့္ေလွ်ာက ္ေျခင္းပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ စင္စစ္ကိုေၿမြသည္ နဂါးပင္တည္း။) ေတာ္သလင္းလကုန္ေလာက္တြင္ ေက်ာင္းဒါယကာ ဦးေက်ာ္သိန္းအား "ေမာင္ေက်ာ္သိန္း မင္းလဲ ဒီလုိလာေနဦး၊ အျခားအေရာင္းအ၀ယ္ေတြ ကိစၥေတြကို ဘာမွမလုပ္နဲ႔ဦး၊ ကဲ ... လာ ေမာင္ေက်ာ္သိန္း၊ ဒီရိပ္သာအတြင္းက အေဆာက္အအံုေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္"ဟု ေခၚသြားကာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ္မူရင္း "ဒီအေဆာက္အအံုေတြ အျမန္ၿပီးေအာင္လုပ္၊ ငါၾကည့္သြားခ်င္တယ္" ဓမၼာ႐ံုအေပၚထပ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါတြင္လည္း "ဒီအေဆာက္အအံုေတြ ၿပီးစီးၿပီး ေနသားတက်ရွိ ေနတာကို ငါၾကည့္သြားခ်င္တယ္" ဟု ပန္းရန္ဆရာ ဦးလွႏွင့္ ဦးေက်ာ္သိန္းတုိ႔အား မိန္႔ေတာ္မူ၏ ဆရာေတာ္ကား က်န္းမာ၀ၿဖိဳးလ်က္ပင္ ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၾကြမည္ဟု ထင္ၾက၏။


သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔

သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔ တရားေဟာေတာ္မူရာ "သီတင္းကြၽတ္ၿပီဆိုတာ ေသခါနီးသြားတာပဲ လုိ႔ မွတ္ပါ" ဟု ဆံုးမေတာ္မူ၏။ "သစၥာသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဆြမ္းသြတ္ရားလုိေသးသလား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို သိေအာင္လုပ္ပါ၊ သိလုိ႔ရွိရင္ အိမ္ကိုမွာခဲ့၊ ငါေသရင္ ဆြမ္းမသြတ္နဲ႔ေဟ့လို႔၊ ေသမွ အရွက္ကြဲမခံ ႏွင့္" စသည္ျဖင့္ "သပိတ္သြတ္လြတ္ တရားလုိ႔မွတ္" ဟု ဆိုကာ ေသျခင္းေဘးႀကီးကို ညႊန္ျပေတာ္မူ ၏။ ထုိ႔ေနာက္ "ဒကာ ဒကာမေတြ ဒီေက်ာင္းေပၚမွာ အေလာင္းေကာင္ အသုဘႀကီး တင္ထားရင္ ဘာေတြထြက္လာမလဲ" ဟု လျပည့္ေန႔တရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္

ည (၁၂) နာရီ အခ်ိန္တြင္ ဆရာေတာ္အခန္းတြင္းမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနသံ ကို မသဲမကြဲၾကားေနရ၏။ အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ အိပ္ေနေသာ ဦးလွဘူးက နားစြင့္ေနခိုက္ ဆရာေတာ္၏ အခန္းတြင္းမွ အလင္းေရာင္ႀကီးမ်ား ေပၚထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ပို၍အံ့အား သင့္ကာ ရွိေန၏။ သို႔ႏွင့္ ဦးလွဘူးက ေနာက္ညတြင္ ၀တ္ျပဳသူအား သတိ၀ီရိယထား၍ ေစာင့္ၾကည့္ ၾကရန္ မွာထားတိုင္ပင္ၾက၏။

သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္ေက်ာ္ (၂) ရက္

ရန္ကုန္မွ ၀န္ႀကီးေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ျမန္ေအာင္ဦးတင္ ဦးေအာင္ဇံေ၀ႏွင့္ က်ားပ်ံ ဦးသန္းေမာင္တုိ႔လည္း ေရာက္ရွိလာၾကရာ အထူးဦးစားေပးေဟာေျပာေတာ္မူ၏။ "ဦးတင္ ဘာပူစရာရွိသတံုး၊ ဦးသန္းေမာင္လဲ အသက္ေတာ္ေတာ္ ႀကီးၿပီ၊ ဦးတင္လဲ အသက္ႀကီးၿပီ၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀ ဘုန္းႀကီးတုိ႔လဲႀကီးၿပီ၊ ေနာက္ကို ဒီသာသနာမရွိေတာ့ဘူး၊ ကြယ္ေတာ့မယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ကြယ္ရသတံုး ဘုရားလုိ႔ေမးလုိ႔ရွိရင္ ကြယ္ခ်ိန္တန္လုိ႔ ကြယ္တာေပါ့၊ ရထားကထြက္ခါနီးေနၿပီ၊ မီ႐ံုကေလးရွိတယ္၊ တက္မိ႐ံုကေလးရွိတယ္၊ ရထားထြက္လု နီးၿပီဆိုတာ ရိပ္မိၾကပလား၊ ဒီသနာမရွိၾကေတာ့ဘူး၊ ကြယ္ေတာ့မယ္" ဟူ၍လည္းေကာင္း ေဟာေတာ္ မူျပန္သည္။ ည (၁၂) နာရီအခ်ိန္တြင္ ၀င္းထိန္ေသာအလင္းေရာင္ကို ေတြ႕ျမင္ရျပန္သည္။ အခန္းတြင္းမွ လည္း စကားေျပာသံၾကားရ၍ ဦးလွဘူးက အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၾကည့္ရာ ဆရာေတာ္အား ထိုင္လ်က္ ပင္ဖူးေတြ႕ရ၏။ ဦးလွဘူးက "ဆရာေတာ္ ဘယ္သူႏွင့္စကားေျပာေနတာလဲဘုရား" ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာ အခါ "လွဘူးရာ၊ မင္းကလဲ သိရက္သားႏွင့္ ထပ္ေမးေနျပန္ပါၿပီ" ဟုသာ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ဦးလွဘူးစိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ မေလွ်ာက္၀ံ့ဘဲ အခန္းအျပင္ဘက္ သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ရ၏။ ဆရာေတာ္ကား ခႏၶာ၀န္ခ်ေတာ့မည္၊ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ကပင္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ တရားနာလာေနပါၿပီေကာ။

သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္ေက်ာ္ (၃) ရက္

မုိးကုတ္ၿမိဳ႕မွ ဦးခ်စ္လွႏွင့္ ဇနီးတုိ႔ေရာက္ရွိလာၾက၏။ (၃) ရက္ေန႔ သားရွင္ျပဳ (၄) ရက္ေန႔ ကထိန္ခင္းရန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတိုက္ ဇရပ္တိုင္းတြင္ ဧည့္သည္မ်ား ျပည့္ညပ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိညတြင္လည္း ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းေပၚသုိ႔ မီးလုံုးႀကီးမ်ားဆင္းသြားရာ မၾကာမီ ၀င္းခနဲ အေရာင္ႀကီးပ်ံတက္သြားသည္ကို ကထိန္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကသူမ်ား ေတြ႕ျမင္ၾကရျပန္၏။ ညပိုင္း ခပ္ေစာေစာက ဆရာေတာ္အား ၀တ္ျပဳၿပီးအခ်ိန္တြင္ ဦးတင္ေငြ၊ ဦးၾကည္၊ ဦးခ်စ္စိန္၊ ဦးတင္တုိ႔အား "မနက္ျဖန္ သီတင္းကြၽတ္ လဆုတ္ (၄) ရက္ေန႔ နံနက္ (၅) နာရီအေရာက္ အားလံုး လာခဲ့ၾက ဘယ္ကေလာက္ အေရးႀကီးႀကီး အေၾကာင္းရွိတယ္" ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၍ ဦးတင္ေငြ အိမ္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း ဦးေစာေမာင္ကိုေျပာရာ (၄) ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္ ဦးေစာေမာင္တုိ႔ အိမ္သားအားလံုး ဆရာေတာ္ထံ ေရာက္ရွိလာၾကေတာ့၏။

စာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သိတာသည္ သညာသိ၊ ခႏၶာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သိတာသည္ ပညာသိ။