မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး
သကၠရာဇ္ ၁၂၆၁ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁၁) ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ေန႔လည္ (၂) နာရီ မိနစ္ သံုးဆယ္အခ်ိန္တြင္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာ၌ မုိးကုတ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အေလာင္း အလ်ာျဖစ္ေသာ သတုိ႔သား ရတနာကို ဖြားျမင္ေတာ္မူပါသည္။ ခမည္းေတာ္မွာ ဦးေအာင္ထြန္း ျဖစ္၍၊ မယ္ေတာ္မွာ ေဒၚေရႊအိတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တုိ႔မွာ ေဒသအေလ်ာက္ ေတာင္သူ လယ္သမား မ်ိဳး႐ိုးျဖစ္ၾက၍ သမၼအာဇိ၀ လုပ္ငန္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
ေမြးဖြားရာဇာတိေျမ (ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာ)
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာကား၊ အမရပူရၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္ ဗဒံုးမင္းေခတ္ ဘိုးေတာ္ဦး၀ိုင္းလက္ထက္ ေတာ္အခါက သီးပင္မ်ိဳးစံု စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ (မဟာသီရိနႏၵာ၀ံ) ေခၚ ဥယ်ာဥ္ေနရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလ သည္။ အမရပူရေခတ္မွ မန္းရတနာပံုေခတ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေလေသာအခါ ဥယ်ာဥ္ေတာ္သည္ ရြာအျဖစ္ သုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလသည္။ယခု မႏၲေလးတိုင္း၊ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕နယ္ (ဒု႒၀တီ) ေခၚ ျမစ္ငယ္ျမစ္၏ တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ တည္ရွိေနပါသည္။ မယ္ေတာ္ ေဒၚေရႊအိတ္သည္ ဆရာေတာ္ အေလာင္းအလ်ာကို ဖြားျမင္သည္အထိ (ကိုးပါး သီလ) ေစာင့္ထိန္းကာ တရားစာေပျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစသည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ေန႔သင့္နံသင့္အားျဖင့္ သတုိ႔သား၏နာမည္ကို (ေမာင္လွေဘာ္) ဟု အမည္ကင္ပြန္းတပ္ၾကေလသည္။
ေက်ာင္းအပ္မဂၤလာ ခ်ိန္အခါ
ေမာင္လွေဘာ္သည္ ေလးႏွစ္သားအရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ၊ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာရွိ မူလတန္း ေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းဆရာႀကီး "ဦးစံရ" ထံတြင္ အပ္ႏွံထားရွိ၍၊ ၄ တန္းအထိမွ်သာ ပညာသင္ၾကား ရေလသည္။
ရွင္သာမေဏျပဳျခင္း
အသက္ (၉) ႏွစ္သားအရြယ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာရွိ ေဂြးပင္ေတာရေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးဇာဂရအရွင္ျမတ္ကို ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ ရွင္သာမေဏအျဖစ္သုိ႔ သြတ္သြင္းခ်ီးေျမႇာက္ၾက ေလသည္။ဘြဲ႕ေတာ္မွာ ဗုဒၶဟူးသားျဖစ္၍ ရွင္၀ိမလဟု မွည့္ေခၚေစေလသတည္း။ သဒၵါ၊ သၿဂႋဳဟ္စေသာ အေျခခံစာ၀ါမ်ားကို ႀကိဳးစားသင္ယူ၍ ဆရာ၀တ္မ်ားကိုလည္း ေက်ပြန္လွ၏။ အေဟာအေျပာ ငယ္ငယ္ကပင္ ေကာင္းမြန္လွ၍ လာဘ္လာဘေပါမ်ားၿပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေနသျဖင့္ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ရပ္သူရြာသား ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမ မ်ားက ကိုရင္သီ၀လိဟုပင္ ေခၚစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။
သကၤန္းေတာ္ကို ပ်ားစြဲျခင္း (ပထမအႀကိမ္)
ကိုရင္၀ိမလ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိေသာႏွစ္ တစ္ေန႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာ၊ ေဂြးပင္ေတာရေက်ာင္းေပၚတြင္ ကိုရင္၏ သကၤန္းမ်ားကို တန္းေပၚတြင္ ေခါက္တင္ထားရာ သကၤန္းမ်ားကို ပ်ားေကာင္မ်ားသည္ ၀ိုင္းအံုလာၿပီးလွ်င္ သိုက္အံုဖြဲ႕ကာ စြဲေနၾကေတာ့သည္။ ဤပ်ားမ်ားစြဲျခင္းအေၾကာင္းကို သိရွိရေသာ ေဂြးပင္ေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးက"သာမေဏ သည္ ေနာင္ေသာအခါတြင္ ဘုန္းကံႀကီးမားေသာ အေက်ာ္အေမာ္ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္လိမ့္မည္၊ တပည့္ ဒါယကာ ဒါယိကာမ အသိုက္အ၀န္းႀကီးမား၍ လူမ်ားစြာ၏ မွီခိုအားထားရာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္" ဟု နိမိတ္ဖတ္ၾကားေတာ္မူေလသည္။
အမရပူရၿမိဳ႕ မဂၤလာတိုက္သုိ႔ ပညာသင္ၾကားရန္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးထြက္ခဲ့ျခင္း
အခ်ိဳတြင္ ပ်ားသကာ တရားတြင္ အဘိဓမၼာရွင္၀ိမလသည္ မိမိ၏ဘုန္းေတာ္ႀကီး အိုမင္းမစြမ္းရွိလာသည္ႏွင့္ စာ၀ါမ်ားအခ်ိန္မွန္မွန္ သင္ၾကားခြင့္မရေတာ့ေပ။ ဒီအတိုင္းေနသြားရလွ်င္ စာတတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဟု ပူပန္ေန၏။ အစ္မႀကီးအရင္းျဖစ္သူ သီလရွင္ ေဒၚသုစာရီသည္ အမရပူရၿမိဳ႕ မဂၤလာေက်ာင္းတိုက္၌ အဘိဓမၼအရာတြင္ လြန္စြာထင္ရွားေသာ ပထမ ေက်ာ္ဆရာႀကီး ဦးအုန္းထံေမွာက္၌ ပညာသင္ေရာက္ လ်က္ ရွိေနေလသည္။ အစ္မျဖစ္သူ၏ ေျပာစကားအရ ရွင္၀ိမလသည္ ၿမိဳ႕တက္လာ အဘိဓမၼသင္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေလသည္။ မိဘႏွင့္ ဆရာသမားမ်ားအား ခြင့္ပန္ေလွ်ာက္ထားရာ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ ခြင့္မျပဳၾက၍ အမရပူရသုိ႔ တိတ္တဆိတ္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ မိဘမ်ား သတင္းၾကားၾက၍ လိုက္ေခၚၾကေသာ္လည္း ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘဲ တရားေဟာကာသာ ျပန္လႊတ္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ အစ္မ သီလရွင္ဆရာႏွင့္ ေဒၚပုည၊ ေဒၚ၀ိစာရီတုိ႔က မဂၤလာတိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးသုဇာတ အထံေတာ္သုိ႔ အပ္ႏွံၾကေလသည္။ ကိုရင္၀ိမလသည္ မဂၤလာတိုက္ မကုဋေက်ာင္းငယ္တြင္ ေနထိုင္ ရေလသည္။ မကုဋဟူသည္ကား အထြတ္အထိပ္ပင္တည္း။
မဂၤလာတိုက္
မဂၤလာတိုက္ကား သာမညဌာန မဟုတ္ပါေခ်။ ဘူမိနက္သန္ ေအာင္ေျမမွန္ေသာ ေနရာျဖစ္ ေလသည္။ အမရပူရတြင္ ဘိုးေတာ္ဦး၀ိုင္း နန္းတည္မည္ရွိေသာအခါ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးႏွင့္တကြ မင္းႀကီးေလးပါး၊ ျမင္းသည္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ဗိသုကာ တစ္ရာေက်ာ္တုိ႔ စခန္းခ်တည္းခိုကာ မဂၤလာ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ၾကေသာ ေနရာဌာနျဖစ္သည့္အျပင္ ေရွးမင္းမ်ားလက္ထက္ေတာ္အခါက နာမည္ေက်ာ္ၾကက္သြန္ခင္း ေတာရေက်ာင္းတိုက္ ေနရာေဟာင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ သီလ၀ိေသာဓနိက်မ္း၌ ၾကက္သြန္ခင္း ဆရာေတာ္သည္ ပဋိပတ္အရာ၌ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္း၊ အက်င့္သိကၡာႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မင္းစုိးရာဇာ စသည္တုိ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ လည္းေကာင္း တင္းတင္းရင္းရင္းရွိလွ၍ ဆရာေတာ္၏ အရွိန္အ၀ါသည္ အလြန္တရာ ႀကီးမားေတာ္မူေလသည္။ ပဋိပတ္အရာတြင္ အရြယ္တူ ဆရာေတာ္မ်ားကပင္ ေလွ်ာက္ထားရေသာ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္ေလသည္ စသည္ျဖင့္ ေရးသားထားသည္ကိုေတြ႕ရွိ ရေလသည္။ ရွင္၀ိမလကား မိမိေနရာေဟာင္း ၾကက္သြန္ခင္းေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာျခင္းေပေလာ။ ရွင္၀ိမလသည္ မဂၤလာတိုက္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ မင္းတုန္း၊ သီေပါ၊ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ သံုးေခတ္တြင္ အဘိဓမၼာပညာမ်ားကို ႀကိဳးစား၍ သင္ယူေလေတာ့သည္။ ရွင္၀ိမလ၏ ဥပုသ္ဇရပ္မ်ားတြင္ တရားေဟာေကာင္းသည္ဟု တစ္စတစ္စႏွင့္ ေက်ာ္ၾကား လာသျဖင့္ ပညာေရးေႏွာင့္ေနမည္ကို စုိးေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက တရားေဟာမႈကို ပိတ္ပင္ထားရ ေလသည္။ ကိုရင္ဘ၀ႏွင့္ပင္ ဆရာႀကီးဦးအုန္း၏ အဘိဓမၼာအေမြကို အတြင္း က်က်ရရွိထားသူ ျဖစ္ေလ ေတာ့သည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ပ်ားစြဲရျခင္း
ရွင္၀ိမလ သက္ေတာ္ (၂၀) ရွိေလေသာအခါ၊ ၁၂၈၁ ခု၊ ၀ါဆိုလဆန္း (၈) ရက္ေန႔တြင္ မဂၤလာတိုက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား ဥပဇၩာယ္ျပဳ၍ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေတာ္ မူေလသည္။ ရဟန္းဒါယကာမ်ားမွာ အမရပူရၿမိဳ႕၊ အုိးေတာ္ရပ္၊ ကုန္သည္ႀကီး ဦး၀မ္းႏွင့္ ဇနီးေဒၚေဒၚေစာ တုိ႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ရဟန္းခံယူေသာေန႔၊ သိမ္မွထြက္ေတာ္မူကာ မိမိေနထိုင္ရာ မကုဋေက်ာင္းေပၚတြင္ (ယခုစႀကၤ ေက်ာင္း ေျမာက္ဘက္ဘံုေက်ာင္းေနရာ) သကၤန္းမ်ား ေခြၽးစိုရႊဲေနသျဖင့္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ တန္းေပၚတြင္ တင္လွမ္းထားရာ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ပ်ားေပါင္းမ်ားစြာ ပ်ံသန္းလာၿပီးလွ်င္ အသိုက္အအံုလုပ္ကာ ၀ဲၾကပ်ံၾကေလသည္။ (ဒုတိယမၸိ သကၤန္းမ်ားကို ပ်ားစြဲျခင္း ျဖစ္သည္)။ လူတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုးေသာ ေဆးအာဟာရကို ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ၾက သူမ်ားမွာ ပ်ားသတၱ၀ါတုိ႔ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိျဖစ္ရပ္ကို ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳရေသာ အမရပူရၿမိဳ႕ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးဆရာေတာ္ႀကီးက ပုဗၺနိမိတ္ ဖတ္ေတာ္မူသည္မွာ "ယခုဘ၀တြင္မွာပင္ တရားထူးတရားျမတ္မ်ားကို ရရွိႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ျဖစ္ရလိမ့္မယ္"ဟု ဖြင့္ဟမိန္႔ဆိုေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ သိမ္ထပ္သိကၡာတင္ မဂၤလာ
၁၂၈၃ ခုႏွစ္တြင္ အစ္မျဖစ္သူ သီလရွင္ ေဒၚသုစာရီႏွင့္ စာသင္ဖက္ျဖစ္ေသာ (မုိးကုတ္ၿမိဳ႕သူ) သီလရွင္ ေဒၚ၀ိစာရီတုိ႔က သိမ္ထပ္ မဂၤလာျပဳၾကျပန္သည္။ ဤအခ်က္သည္ပင္လွ်င္ မိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ဟူေသာ အမည္ေတာ္ကို ေခၚေ၀ၚႏိုင္ရန္ အေျခခံအေၾကာင္းတစ္းရပ္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ထုိအခ်ိန္အခါတြင္ ပထမေက်ာ္ဆရာႀကီးဦးအုန္းက မိမိကိုယ္စား ဦးပဥၥင္း ဦး၀ိမလအား အဘိဓမၼာည၀ါမ်ားကို စမ္းသပ္ပို႔ခ်ခိုင္းေလသည္။ ေန႔လည္အခါတြင္မူ မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႔ ရထားျဖင့္သြား ေရာက္ကာ စာေပ ပဋိကတ္ေတာ္မ်ား ္ယူေတာ္မူရေလသည္။ စာ၀ါလိုက္ခဲ့ရေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအား ေခမာသီ၀ံေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္၊ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ ဦးခႏၲီႏွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးၾကည္တုိ႔ျဖစ္ၾကေလသည္။
ေက်ာင္းထိုင္စာခ် ဘုန္းႀကီး
၁၂၈၆ ခုႏွစ္တြင္ မဂၤလာေက်ာင္းတိုက္အတြင္း အလယ္ပိဋကတ္ တုိက္ေက်ာင္းႀကီး၌ ေက်ာင္းထိုင္စာခ် ျဖစ္ေတာ္မူကာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္မွ် အထူးသျဖင့္ အဘိဓမၼာည၀ါက်မ္းမ်ား ကို ပို႔ခ်ေတာ္မူေလသည္။ မာတိကာ၊ ဓာတုကထာႏွင့္ ယမိုက္ပ႒ာန္း သံုးက်မ္းတုိ႔ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ သံုးႀကိမ္စီ ပုိ႔ခ်ေတာ္ မူေလရာ၊ စာလိုက္ သံဃာမ်ားမွာ ၃၀၀-၄၀၀ ပင္ ရွိၾကသျဖင့္ ေက်ာင္းေပၚ၌ ေနရာထိုင္ခင္းမလံု ေလာက္ေတာ့၍ ေက်ာင္းေဘးရွိ မယ္ဇယ္ပင္မ်ား၏ အရိပ္အာ၀ါသကို ခိုလႈံကာ စာ၀ါမ်ားကို လိုက္နာၾကရေလသည္။စာခ်ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလႏွင့္ အဘိဓမၼာည၀ါသတင္းမ်ားသည္ တစ္ျပည္လံုးရွိ သံဃာ့ေလာက ၌ မသိသူမရွိသေလာက္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား သြားေလေတာ့သည္။ ေတာင္ၿမိဳ႕မွာ မေနဖူးလွ်င္ အဘိဓမၼ မတတ္ဟုပင္ ဆုိစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလသည္ ပထမေက်ာ္ဆရာႀကီးဦးအုန္း လက္စမသတ္ခဲ့ရေသာ နာမည္ေက်ာ္ အဘိဓမၼာ တံခြန္က်မ္းႀကီးကိုလည္း လက္စသတ္ ေရးသားေတာ္မူေလသည္။ ၎င္းေနာက္ ဆရာေတာ္ဦး၀ိမလသည္ ယမကမဥၥရီက်မ္းႏွင့္ ပုထုဇနအလင္းျပ က်မ္းမ်ားကို လည္း ျပဳစုေတာ္မူေလသည္။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဦး၀ိမလ၏ အဘိဓမၼာပ်ားလဘို႔တုိ႔သည္ ယေန႔တိုင္ေအာင္ပင္ ေသာက္စုိ႔၍ မကုန္ႏိုင္ပါေခ်တကား။
စာခ် ဓမၼကထိက ဦး၀ိမလ
ဆရာေတာ္ ဦး၀ိမလသည္ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားအား စာေပပုိ႔ခ်ေတာ္မူလ်က္ပင္ တစ္ဖက္မွလည္း လူဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားအား အဘိဓမၼာတရားမ်ားကို ေဟာၾကားျပသေတာ္မူ ေလသည္။ လူဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားအား အဘိဓမၼတရားမ်ားကို ေဟာၾကားျပသေတာ္မူေလသည္။ လူဒါယကာ အခ်ိဳ႕က တရားနာ႐ံုမွ် အားမရေသးဘဲ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ပို႔ခ်ေတာ္မူေသာ အဘိဓမၼာည၀ါမ်ားကိုပင္ လာေရာက္နာယူၾကေလသည္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ား၏ မိန္႔ခြန္းေတာ္
"ေမာင္ပဥၥင္း စာခ်ရတာဟာ ကုသိုလ္ရ႐ံုပဲရွိတယ္၊ တရားေဟာရတာလဲ ကုသိုလ္ရ႐ံုေလာက္ပဲ ရွိတယ္၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ဦးစြာပထမ ၀ိဇၨာအသိဥာဏ္နဲ႔ ကိစၥၿပီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ပါဦး၊ ေနာက္က်မွ ေဟာမႈေျပာမႈတုိ႔ကို ျပဳလုပ္တာေပါ့" ဟု ...သကၤန္းပ်ားစြဲနိမိတ္ကို ဖတ္ၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ ေအာင္ျခင္း ရွစ္ပါးဆရာေတာ္ႀကီးက ေနာင္ အနာဂတ္အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြးေထာင့္ခ်င့္ေတာ္မူလ်
ဆရာေတာ္၏ ေဟာဟန္မ်ား
ဆရာေတာ္သည္ လူတုိ႔၏စ႐ိုက္အထာ သကၠာယဒိ႒ိကို မ်ားစြာေပၚလြင္ေအာင္ အညီႇအတြယ္ မ်ား ရွင္းလင္းေအာင္ ႀကိဳတင္ခြာႏိုင္သမွ် ခြာေပးေတာ္မူေလ့ရွိသည္။ မည္ကဲ့သုိ႔ပင္ ဂုဏ္ရွိရွိ ညႇာတာေထာက္ထားေတာ္မူေလ့ရွိေတာ္
မင္းကြန္းကမိုးကုတ္ေခ်ာင္း
ဆရာေတာ္သည္ ၁၂၈၆ ခုႏွစ္မွစ၍ အစ္မႀကီး ေဒၚသုစာရီႏွင့္ စာသင္ဖက္ျဖစ္သူ ေဒၚ၀ိစာရီတုိ႔၏ ပင့္ေလွ်ာက္ခ်က္ကို လက္ခံေတာ္မူကာ ေဆာင္းရာသီေလးလတြင္ မင္းကြန္းမိုးကုတ္ေခ်ာင္း၌ စာ၀ါမ်ားပို႔ ခ်ေတာ္မူေလသည္။ ထုိမင္းကြန္း မိုးကုတ္ေခ်ာင္း၌ ဆရာေတာ္ကို အစြဲျပဳလ်က္ ဇရပ္တန္ေဆာင္း၊ ဂူေက်ာင္းျပာသာဒ္၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား စည္ကားလာေလေတာ့ သည္။
လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ပလႅင္ေပၚသုိ႔ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ေရာက္ရွိျခင္း
အခ်ိန္ကား ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ေဒသမ်ားတြင္ အဘိဓမၼာ တရားပြဲႀကီးမ်ား အလြန္ေခတ္ စားလာေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေလသည္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ တပည့္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ လယ္တီဦးပဒုမ ေသကၡ်ေတာင္ ဦးတိေလာကစေသာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိက မေထရ္ႀကီးမ်ား တစ္ပါးဆင္း တစ္ပါးတက္ျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူေလ့ရွိၾကသည္။ ၁၂၉၁ ခုႏွစ္တြင္မူ၊ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕ ျပည္လံုးခ်မ္းသာဘုရား၌ ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿမဲ အဘိဓမၼာ တရားပြဲအတြက္ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး ဇမၺဳပတိေခ်ာင္ လယ္တီဦးပဒုမဆရာေတာ္အား လာေရာက္ပင့္ၾက ရာ ဆရာေတာ္ ဦးဒုမက "ငါ့မွာ သြက္ခ်ာပါဒျဖစ္ေနၿပီ၊ ငါတရားမေဟာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ အဘိဓမၼာတရားပြဲႏွင့္ ထိုက္တန္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလး တစ္ပါးေတာ့ ငါေတြ႕ထားတယ္၊ ၀ါကေတာ့ ၁၀-၀ါ ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္" ဟုဆိုကာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ကို ညႊန္ၾကားလိုက္ေလေတာ့ သည္။ ေနာက္ႏွစ္ ၁၂၉၂ ခုႏွစ္ကစတင္၍ ႏွစ္စဥ္ တေပါင္းလဆန္း (၈)ရက္ေန႔တိုင္း ေညာင္ေလးပင္ တရားပြဲႀကီးသုိ႔ ၾကြေရာက္ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူရေလသည္။
အေၿပးမရပ္တဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ သုႆာန္မေရာက္ခင္ မဂၢင္အလုပ္ ၿမန္ၿမန္ လုပ္ပါ။
No comments:
Post a Comment