အေမစု ၏အဖိုးတန္ေသာ စာတမ္း တစ္ေစာင္

လြတ္လပ္မႈ၊ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ႏွင့္ လူသားတန္ဖိုး

Freedom, Development, and Human Worth



၁၉၉၄ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၂ ရက္ေန႔ကေန ၂၆ ရက္အထိ ေကာစတာ ရီကာႏိုင္ငံ (Costa Rica) ဆန္ဟိုေဆး ျမိဳ႔ တြင္က်င္းပခဲ့ေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ဆိုင္ရာကမၻာ႔ေကာ္မရွင္၏ အစည္းအေဝးတြင္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ၃ ခုကိုခ်မွတ္ခဲ့သည္။တတိယေျမာက္ပန္းတိုင္မွာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ဒိုင္နမစ္သစ္တစ္ခုကို တိုးျမင့္ေဆာင္ရြက္ရန္ျဖစ္သည္။ ယင္းအခ်က္သည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ယဥ္ေက်းမႈ (the culture of peace)ႏွင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ယဥ္ေက်းမႈ (the culture of development) တို႔ျဖစ္သည္။ ေကာ္မရွင္အေနနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ယဥ္ေက်းမႈကို ႏိုင္ငံတြင္းမွာသာမက ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္ျဖင့္ ျမွင့္တင္လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုျပင္ေကာ္မရွင္ အေနနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ယဥ္ေက်းမႈ တို႔သည္ တခုႏွင့္တခု ခြဲျခား၍မရေၾကာင္း တင္ျပႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတို႔၏ ထိေရာက္ေသာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြတ္မႈသည္ ဒီမိုကေရစီ နည္းက် စီမံခန္႔ခြဲမႈ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈျခင္း အျပန္အလွန္ ပဋိပကၡ ျဖစ္မႈမွကာကြယ္ေပးျခင္းမ်ားတြင္ အက်ိဳးရလာဒ္ရိွမည္ျဖစ္သည္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းတိုင္ ဟာအမြန္ျမတ္ဆံုး စံတစ္ခုျဖစ္သည္။ အဲဒီစံ ကိုမည္သည့္ အစိုးရ၊ ႏိုင္ငံကမွ ဖက္ျပိဳင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ စစ္ဘီလူးေတြပင္ ျပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထိုျပင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈ တို႔ရဲ့နီးကပ္စြာ အခ်င္းခ်င္း အမီွသဟဲျပဳေနမႈ သေဘာကိုလည္း မျငင္းဆန္ႏိုင္ေအာင္ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ မေသခ်ာမေရေသာ ကိစၥတရပ္လည္း ရိွေနတုန္းပါဘဲ။ အစိုးရေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေရး ယဥ္ေက်းမႈဟာ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ခြဲျခားမရေၾကာင္း ႏွင့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ အတြက္ မရိွမျဖစ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လက္ခံက်င့္သံုးဖို႔ အလွမ္းေဝးေနတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရးကို တားဆီးပိတ္ပင္ဖို႔ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ဥပါယ္တံမ်ဥ္ တစ္ခု (pretexts)လိုအသံုးခ်ေနၾကကို အေထာက္အထား မ်ားစြာနဲ႔ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း တခ်ိဳ႕ေသာ အစိုးရေတြဟာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အေနာက္တိုင္းရဲ့ အေတြးစိတ္ကူး (Western concept) တစ္ခုသာျဖစ္ျပီး မိမိတို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္စံႏႈန္း တန္ဖိုးေတြနဲ႔ ျခားနားေၾကာင္း ဆင္ေျခေပးတာေတြရိွေနပါတယ္။ အဲဒါဟာ စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ဟာ ဒီမိုကေရစီကဲ့သိ႔ုေသာ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ပဋိပကၡ ျဖစ္ႏုိင္္ျခင္း၊ ဒုတိယကို ပထမ ေနရာေပးရန္ လိုအပ္သည္လားကဲ့လို႔ ဆိုခ်င္ေနပံုရပါတယ္။ ယခုလို ဆင္ေျခေပးမႈေတြေၾကာင့္ဘဲ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတြဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစစ္စမ္းသပ္ျခင္းကို ခံေနရျပီး၊ မက်င့္သံုးအပ္ဘူး ဆိုျပီးပိုင္းျဖတ္ ၾကတာေတြေတာင္ရိွလာခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အစိုးရေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔အစည္း တည္ေထာင္ျခင္းမ်ား၊ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ ေဆာင္ရြတ္လိုေသာ လူမ်ား၊ ႏိုးၾကားစိတ္မ်ားကို တားဆီးခ်ိဳးႏိွမ္ ဖု႔ိအတြက္ ရည္႐ြယ္ျပီး ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈကို အလြဲသံုးစားျပဳျခင္းမ်ားလည္းရွိသည္။

ႏိုင္ငံအမ်ားစုရဲ့့ ေက်နပ္ဖြယ္မရိွေသာ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ မွတ္တမ္းေတြနဲ႔ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ (Development) အဓိပါယ္ ဖြင့္ဆိုဖို႔ လိုအပ္မႈေတြဟာ စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အတြက္ အေရးၾကီးေသာ ကိစၥတစ္ရပ္ (သို႔) အေလးထားစရာ တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ရာစုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ယင္းအဓိပါယ္သစ္က ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ (Development) ျဖစ္ရန္ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ (Economic growth) သာမက အျခားအခ်က္ေတြပါ ပါဝင္ေနတယ္ဆိုေနသည္။

၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ဖရန္ကြားစ္ ပါး႐ိုး (Francois Perroux) ၏ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ ၏ အျမင္သစ္တစ္ခု (A New Concept of Development) စာအုပ္တြင္ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ားကိုတင္ျပထားသည္။ သူက ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ သည္ ျပဇတ္ဆန္ဆန္ အသိစိတ္ ႏိူးၾကားမႈ ျဖစ္ေနျခင္း၊ ကတိတစ္ခု၊ ကိစၥတရပ္ (သို႔) မၾကြင္းမက်န္ရပ္တည္ေနရံုမွသာ ကိုယ္စားျပဳေနၾကမည္ ဟုဖြင့္ဆိုျပသည္။ ယင္းတြင္ အသိဥာဏ္ ပညာ အရလည္း ေမွးမိွန္ေသာ သိမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနမည္ဟုဆိုသည္။ ယင္းစာအုပ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆိုင္ရာ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ (Personal development) သည္ အျခား ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈမ်ား၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းၾကီးမ်ားမွ တစ္ခုျဖစ္သည္။ သူ၏ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ ယူဆခ်က္သည္ တိုးတက္ေရး၊ စီးပြားေရး ႏွင့္ အျခားအခန္းကဏ ေတြအတြက္ စီမံကိန္းမ်ားတြင္ လူသား ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ တန္ဖိုးမ်ား (Human and Cultural values) သည္ ခိုင္မာေသာ ေနရာတြင္ရိွသည္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။

ယူအမ္ဒီပီ (United Nations Development Programme) အေနနဲ႔ တိုးပြားျခင္း (Growth) ႏွင့္ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ (Development) တို႔ၾကား ျခားနားမႈကို ဖြင့္ဆိုရွင္းျပရန္ ၁၉၈၀ ေႏွာင္းပိုင္းကာလ ကတည္းကပင္ စတင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၀ အေစာပိုင္း ကာလကတည္းကပင္ UNDP ၏ လူသား ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ အစီရင္ခံစာ (Human Development Report) ကို ပထမဆံုး ထုတ္ျပန္ခဲ့ျပီး လူသား ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ ၏ အသြင္အျပင္ကို အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ ၁၉၉၃ အစီရင္ခံစာ၏ အဓိကေဖာ္ထုတ္ခ်က္မွာ လူသား၏ ပါဝင္ေဆာင္႐ြတ္မႈကို (ကၽြႏု္တို႔ေခတ္၏ အဓိက ကိစၥရပ္) (The central issue of our time) အျဖစ္ ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။



စီးပြားေရး အလြန္ (Beyond Economics)

လူသား ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို အဓိကအခ်က္အျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာစီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ား၊ စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ မ်ားတြင္ ထည့္သြင္း ယူဆေနစဥ္ အတြင္းမွာဘဲ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး (Market Economy) ကို ႐ုပ္ဝတၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္ေရး အတြက္ အလွ်င္ျမန္ဆံုး ႏွင့္ အေသခ်ာဆံုး နည္းလမ္း အျဖစ္ အစိုးရမ်ားက သတ္မွတ္လာၾကသည္။ စီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားသာ တိုင္းျပည္ေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာ အားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ္လို႔တင္ျမင္ယူဆ ေနၾကသည္။ စီးပြားေရး ကိုသာ “dues ex machina” ေခၚ “လိုလားေတာင့္တေနတဲ့ အာရွသစ္အတြက္ တံခါးအားလံုးရဲ့ ေသာ့ကေလာက္ေတြ အတြက္ အေရးပါဆံုးေသာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း” အျဖစ္တင္စားခဲ့ၾကသည္။ ထိုအျပင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ လံုျခံဳေရး စိန္ေခၚမႈ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ႏွင့္ တာဝန္ယူမႈ စိန္ေခၚမႈ၊ ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒ စိန္ေခၚမႈ၊ တရားမွ်တေရး ႏွင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စိန္ေခၚမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျပန္လည္ရွင္သန္ျခင္း ႏွင့္ ပလူရဲလ္ လစ္ဆင္ (Pluralism) စိန္ေခၚမႈ ကိုေအာင္ျမင္စြာ ဆံုဆည္းႏိုင္ရန္ အတြက္ “ေတာင့္တင္းခိုင္မာေသာ စီးပြားေရး ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ” ကိုသာ “မရွိမျဖစ္ အရာ” တခုလိုျမင္ခဲ့ၾကသည္။

“စီးပြားေရး ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ” သည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္း ဆိုင္ရာ ပလူရဲလ္ လစ္ဆင္ (Pluralism) တို႔္အတြက္ မရိွမျဖစ္ျဖစ္သည္ ဆိုေသာအျမင္ ႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရး တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုသည္ “စဥ္ဆက္မျပတ္ လူသား ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ” (Sustained human development) အတြက္ မရိွမျဖစ္ျဖစ္သည္ ဆိုေသာအျမင္တို႔သည္ သီအိုရီဆိုင္ရာ ခ်ဥ္းကပ္မႈ အတြက္သာ ျခားနားသည္ဟု အေပၚယံထင္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ အနီးကပ္ ေလ့လာၾကည့္မွသာလွ်င္ သူတို႔၏ အေျခခံက်ေသာ အစီအစဥ္ကြဲျပားမႈမ်ားကို ျဖစ္ေစေသာ မတူကြဲျပားေသာ ခ်ဥ္းကပ္မႈေတြကို ေတြ႔ရသည္။

စီးပြားေရးကို တံခါးအားလံုး၏ ေသာ့ကေလာက္မ်ားအတြက္ အေရးပါဆံုးေသာ ေသာ့တံတစ္ေခ်ာင္း အျဖစ္ သေဘာထားလိုက္ျခင္းသည္ လူခ်မ္းသာမ်ား သာလွ်င္ ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔၏ စီးပြားေရး လက္နက္ကိရိယာ သာလွ်င္ အားလံုးကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သည့္ သေဘာျဖစ္သြားသည္။ ဒီအခ်က္ဟာ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက လူသားတို႔ိုအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ဟု ခံယူထားေသာ ကမၻာတစ္ခု၏ အျမင္ႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေနသည္။ ယင္းကမၻာတြင္ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ တို႔၏ တေပါင္းတစည္းတည္း ျဖစ္မႈသည္ လူသားတို႔၏ အစြမ္းသတၱိကို ျဖစ္ေစမည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုကို ဖန္တီးသည္။

ယင္းကြဲျပားေသာ အျမင္မ်ားသည္ လူမႈေရး ႏွင့္ အမ်ိဳးသားေရး စ႐ိုက္ကို ျဖစ္ေစေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ား အျဖစ္ပိုင္းျဖတ္ရာတြင္ ကြဲျပားျခားနား သြားေစသည္။ ယင္းတြင္ ဆင္းရဲမႈ၊ တိုးတက္မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လြတ္လပ္မႈ၊ ဒီမိုကေရစီေရး ႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား ကိ ုအေျခခံအျမင္မ်ား အျဖစ္သတ္မွတ္ျခင္း တို႔ပါဝင္သည္။ ထိုျပင္ ယင္းတန္ဖိုး ႏွင့္ အဓိပါယ္မ်ားကို မည္သူက ဆံုးျဖတ္ခြင့္ပါဝါ ရိွသည္လည္းပါဝင္သည္။

ယင္းတန္ဖိုးစနစ္တြင္ ပါဝါရိွသူ ႏွင့္ပါဝါမရိွသူၾကားတြင္ တူညီမည္မဟုတ္ေပ။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွသူ (Privileged) ႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရိွသူ (Unprivileged) တို႔၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ား သည္လည္း မတူကြဲျပား သြားမည္ျဖစ္သည္။ ပါဝါ ႏွင့္လုပ္ပိုင္ခြင့္ အေရးကိစၥတြင္ ခ်မ္းသာသူ (haves) ႏွင့္ ဆင္းရဲသူ (haves-not) ၾကားကြဲျပားျခားနားမႈသည္ အရည္အတြက္ဆိုင္ရာ ကြဲျပားမႈသာလွ်င္ မဟုတ္ေပ။ သူတို႔၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏွင့္ အေတြးအေခၚပိုင္း ဆိုင္ရာတြင္လည္း အေတာ္အတန္ ကြဲျပားမႈမ်ားရိွသည္။ စီးပြားေရး ကိုသာအေလးေပးသူမ်ား အတြက္ ပါဝါ ႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပုစၦာကိုသာလွ်င္ ေဇာင္းေပးေနရ၍ မွ်မွ်တတ ျဖစ္ခဲသည္။

ဆင္းရဲမႈ ျပႆနာသည္ လူ႔သားတို႔အတြက္ စီးပြားေရး ခ်ဥ္းကပ္မႈ သတ္သတ္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ျပည့္စံုမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္။ ဆရာဝန္ေတြ၊ အဟာရ ပညာရွင္ေတြ၊ အျခား သိပံပညာရွင္ ေတြေတာင္ ဆံုး႐ႈံးလစ္ဟာျခင္း (deprivation) ၏ ဓမၼဓိဌာန္က်ေသာ အေျခအေနေတြ အေၾကာင္းေျပာျပႏိုင္သည္။

ဆင္းရဲမႈကို တိုက္ဖ်က္ျခင္းဟာ ယင္းကဲ့သို႔စီးပြားေရးတစ္ခု ကိုသာအေလးထားမႈကို ေျပာင္းလဲေစတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို ျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ ပါဝါ ႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရသူေတြသာ ေနရာရေနေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားေတြမွာ ပါဝါမဲ့ျပီး အသံမဲ့ေနရတယ္။ ပါဝါဆိုသည္မွာ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္တစ္ခု အတြင္း လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ဆႏၵကိုတြန္းအားျဖစ္ေစေသာ၊ ေဖာ္ထုတ္ရဲေသာ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းရည္ (possibility) တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲသားေတြမွာ တြန္းအားေပးျခင္း၊ အတင္းအၾကပ္ ေစခိုင္းႏိုင္ျခင္း၊ ၾသဇာလြမ္းမိုးႏိုင္ျခင္း စေသာ စြမ္းရည္သတၱိမ်ားမရိွႏိုင္ၾကေပ။

အဲဒါဟာ ဘာကိုေဖာ္ျပေနသလဲ ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြ အတြက္ ႐ုပ္ဝတၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ ေထာက္ပ့ံျခင္းသည္ မလံုေလာက္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္။ သူတို႔ကို လံုေလာက္တဲ့ ပံ့ပိုးတြန္းအားေပးမႈ ေတြလုပ္ေပးရမယ္။ အၾကင္နာမဲ့တဲ့ ကမၻာၾကီးမွာ ငါတို႔ဟာ အစြမ္းမရိွတဲ့ သူေတြ၊ အကူအညီမဲ့သူ ေတြလို႔ ထင္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြ ကိုေျပာင္းလဲေပးရပါမယ္။

လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးျခင္း (empowerment) ဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ ႏွစ္ခုစလံုး အတြက္ အဓိက က်ပါတယ္။ အဲဒါဟာ ႏိုင္ငံ (သို႔) လူမႈအသံုးအဝိုင္း အေပၚ တြန္းအားေပးႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ မည္သူ႔တြင္ရိွသည္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ လက္ေတြ႔က်ေသာ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ကိုဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္မည့္သူ ကိုဆံုးျဖတ္ေပးသည္။ တပါတီအာဏာရွင္ (totalitarian) စနစ္ ပီျပင္ေလေလ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာမ်ားဟာ အုပ္စိုးသူအီလစ္ (ruling elite) တို႔၏ လက္ထဲတြင္ရိွေလ ျဖစ္ျပီး ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈကို က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ့႔ လုပ္ေလျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ ကိုလည္း “ေခတ္အမီွဆံုး” (the most recent)၊ “အဆင့္အျမင့္ဆံုးေသာ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ (သို႔) ဘဝရဲ့ ရွင္သန္မႈ ႏွင့္ လံုျခံဳမႈ ကိုတိုးျမွင့္ျခင္း အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။

ယဥ္ေက်းမႈ အေပၚ အဓိပါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္သည္ နက္နဲ က်ယ္ျပန္႔သည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းမႈ (flexible) ႏွင့္ အတင္းအၾကပ္ မဆန္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား (noncompulsive qualities) ကိုအေလးထားသည္။ စိတ္ဝင္စားမႈ က်ဥ္းလာေလေလ ဌင္း သည္လည္း မလႈပ္မရွား (Static) ႏွင့္ တင္းတင္းမာမာ (rigid) ျဖစ္လာမည္။ ထိုျပင္ အတင္းအၾကပ္ဆန္ေသာ အသြင္ေဆာင္လာမည္။ “အမ်ိဳးသား ယဥ္ေက်းမႈ” (national culture) သည္လည္း အေသးစိတ္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ သမိုင္းဆိုင္ရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ႏွင့္ အဓိပါယ္လြဲမွားေနေသာ လူမႈတန္ဖိုး တို႔၏ အျမင္ရိုင္းေသာ အပင္ဆက္ (graft) တစ္ခုလိုျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈသည္လည္း စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ၏ ေဟာင္းႏြမ္းေသာ အျမင္တစ္ခုလို ျဖစ္သြားမည္။ စာရင္းဇယား ကိန္းဂဏာန္းမ်ားကိုလည္း ႐ုံးပုိင္းဆိုင္ရာ လူပ္ေဆာင္မႈ၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို သက္ေသျပဖို႔ ႐ြတ္ျပပါလိမ့္အံုးမည္။

အာဏာပိုင္အစိုးရအမ်ားစုဟာ ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေရွ႕မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ ေပၚလြင္ဆိုတဲ့ဆႏၵေတာ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါ ေပမယ့္ စစ္မွန္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈလုပ္ေဆာင္ရမွာကိုေတာ့ တြန္႔ဆုတ္ေနၾကတယ္။ အဲ့လို အစိုးရမ်ိဳးေတြဟာ ေခတ္ နဲ႔အမီ လိုက္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တစ္ခု ဆီေရာက္ႏိုင္မယ့္ အမ်ိဳးသားစ႐ိုက္ (သို႔) ျပည္တြင္းျဖစ္ စံျပ လမ္းစဥ္တစ္ခုကို ေဖာ္ေဆာင္ေနတယ္လို႔လည္း ေဖာ္ျပတတ္ပါေသးတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ ျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဆယ္ စုႏွစ္မ်ားအတြင္းမွာဘဲ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ (Socialism) ဟာ လူႀကိဳက္မ်ားလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၀ ေႏွာင္း ပိုင္းကာလေတြကစၿပီး ဒီမိုကေရစီ၀ါဒ (Democracy) ဟာ အေျခခိုင္မာလာခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားေရး (သို႔) တိုင္းရင္းျဖစ္လမ္းစဥ္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္ဇင္လား … ဒီမိုကေရစီလား … ဆိုတဲ့ အာ႐ံုစိုက္မႈဟာ လုပ္ငန္းစဥ္ (Process) ႏွင့္ ပန္းတိုင္ (Goal) ႏွစ္ခုစလံုးအေနနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္းဆိုင္ရာ ဆက္လက္ျဖစ္ျခင္း သက္ေရာက္မႈမ်ားရွိေန သည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဓေလ့ထံုးစံအားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လုပ္ငန္းစဥ္ပိုင္းအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ သီးျခားအသံုးအႏွဳန္းမ်ားအေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ (သို႔) ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒတစ္ခုခုကို မျဖစ္မေန အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုၾက သည္။ အဲ့ဒါဟာ ေ၀ဖန္ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္သူ (Arbiter) ႏွင့္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုေပးႏိုင္သူ (Interpreter) ကဲ့သို႔ လို အပ္ေသာေနရာမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေရးအီလစ္မ်ား ျဖစ္တည္ေပၚေပါက္ေရးကိုျဖစ္ေစသည္။ ထိုသူမ်ားဟာ ယဥ္ ေက်းမႈပိုင္းဆိုင္ရာကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္၊ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ (Do or Do Not) ေတြကို လုပ္ေဆာင္ သည္။

လူ႔အခြင့္အေရးကို အေျချပဳတဲ့ ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈခိုင္မာမႈ၊ လူမႈေရးတည္ၿငိမ္မႈ ႏွင့္ အမ်ိဳးသား လံုၿခံဳေရးဆိုတဲ့ နာမည္ေတြ နဲ႔တပ္ျပီး အာဏာပိုင္အစိုးရေတြရဲ႕ တားဆီးပိတ္ပင္ျခင္းကိုခံေနရပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ အဆိုး၀ါးဆံုး ႏိုင္ငံေတြမွာဆို ဒီမိုကေရစီကို အထိန္းအကြပ္မဲ့ေသာ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္ တစ္ကိုယ္ေကာင္း၀ါဒတ႔ိုရဲ႕ ဘိုးေဘးဘီဘင္ႀကီး (Progenitor) အျဖစ္ ထင္ေယာင္ျမင္ ေယာင္လုပ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း အယံုသြင္းလာတာေတြရွိတယ္။ ဒီမိုကေရစီတန္ဖိုး (Democratic Values) ေတြနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ေတြဟာ အမ်ိဳးသား ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတယ္လို႔ ခိုင္လံုတဲ့အေထာက္အထားေတြ မရွိဘဲ စြပ္စြဲတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တကယ္ အက်ိဳးရွိေအာင္ လိုအပ္သလို ျပဳျပင္ယူရမယ္လို႔ ဆိုတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မသင့္ေတာ္ေသးဘူးလို႔လည္း လူေတြကို ေျပာၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြက အမ်ားႀကီးေပးေနရတယ္။

ဒီလို ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြကို ေခ်ပမႈရဲ႕ ပထမပံုစံကေတာ့ အေမရိကန္ (USA) ဟာ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အေကာင္းဆံုး နမူနာတစ္ခုပါဘဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ အျခားယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့အျပင္ ဒီမိုက ေရစီယဥ္ေက်းမႈရဲ႕အေရးအပါဆံုး ကိုယ္စား လွယ္ေတာ္ႀကီး လိုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခ်ိဳ႕ေတြက ဒီအခ်က္ ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈကို ဣေျႏၵမဲ့ အ႐ွဳပ္ထုတ္ႀကီးလို႔ ျမင္ေစခ်င္ၾကပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီမွာဆိုရင္ I-Want-It-All ေဖာက္သည္ယဥ္ေက်းမႈ၊ မီဂါစီးတီးယဥ္ေက်းမႈ (Megacity Culture)၊ စူပါပါ၀ါယဥ္ေက်းမႈ၊ နယ္ျခားစီးျခား ယဥ္ေက်းမႈ (Frontier Culture)၊ ကူးေျပာင္းလာသူယဥ္ေက်းမႈ (Immigrant Culture) တို႔ပါ၀င္ သည္။ ထို႔ျပင္ ခိုင္မာေသာ မီဒီယာ ယဥ္ေက်းမႈ (Media Culture) လည္းဘဲရွိေသးသည္။ ယင္း မီဒီယာ ယဥ္ ေက်းမႈသည္ အေမရိကန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ မ်ားေျမာင္လွေသာ ျပႆနာ ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ဟု လည္းဆိုၾကသည္။ ထို႔ျပင္ လမ္းမေပၚအၾကမ္းဖက္မႈ၊ မူးယစ္ေဆးအလြဲသံုးစားျပဳမူ မွသည္ လက္ထပ္ထိမ္းျမား ျခင္းဆိုင္ရာအခက္အခဲမ်ားအထိ ရွိသည္ဟု ဆိုၾကေသးသည္။

အေမရိကန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဆိုးရြားမႈမ်ားကို ဒီမိုကေရစီအေမြအႏွစ္ (Democratic Legacy) ျဖင့္ ေျခရာေကာက္ ၍ မရႏိုင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ေခတ္မီ႐ုပ္၀ါဒ မ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားနဲ႔ေတာ့ ေျခရာေကာက္ႏိုင္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳးဆိုး ရြားမႈေတြကို အျခားဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံႀကီးမ်ားေတြလည္း အဆင့္ အလိုက္ ကြဲျပားျခားနားစြာေတြ႔ေနရသည္။

ဆိုးရြားေသာ တစ္ကိုယ္တည္းလြတ္လပ္စြာယံုၾကည္ခြင့္၀ါဒ (Gross Individualism) ႏွင့္ လည္ပင္းျဖတ္ကိုယ္ က်င့္တရား၀ါဒ (Cut-Throat Morality) မ်ားဟာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္အသိပညာပိုင္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ႏွိပ္ကြပ္ ခံေနရၿပီး တဖက္မွာလည္း ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္တိုးတက္ေရးကို တိုင္းတာႏိုင္မယ့္ ႐ုပ္၀တၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ ေအာင္ျမင္မႈ ေတြရဖို႔ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းေသာ စီးပြားေရးၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေသာအခ်ိန္ကာလတြင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ၾကသည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ လူ႔တန္ဖိုးမ်ားေဘးေရာက္ၿပီး ေငြတန္ဖိုးႀကီးစိုးေသာ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းတစ္ရပ္ ျဖစ္လာသည္။ အလံုးစံုၿပီး ျပည့္စံုတဲ့ႏိုင္ငံေရး (သို႔) လူမႈေရးစနစ္ဆိုတာမရွိပါဘူး။

ဒီမိုကေရစီႏွင့္လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားဟာ အေနာက္တိုင္းမဟုတ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ဆန္႔က်င္ေနသည္ဟု ေျပာဆိုေနခ်ိန္မွာဘဲ ယင္းယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္တစ္ခု (Monolithic) တစ္ခုလို က်ဥ္းေျမာင္းစြာ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ျခင္း၊ သေဘာထားျခင္းမ်ား ျပဳေနၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးကို ျမွင့္တင္လိုေသာ တန္ဖိုးမ်ားကို မ်ားျပားလွေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားတြင္ ေတြ႔ေနရသည္။ ကမၻာေပၚရွိ လူသားမ်ား သည္ သူတို႔ရဲ႕ ျပည့္၀တဲ့ အလားအလာေတြ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ေစဖို႔ လြတ္လပ္ျခင္း နဲ႔ လံုၿခံဳေရးကို လိုအပ္ေန ၾကပါတယ္။

လြတ္လပ္ခြင့္ကို မဖ်က္ဆီးဘဲ လံုၿခံဳေရးကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ေသာ အစိုးရတစ္ခုပံုစံတစ္ခုလို လိုလားခ်က္ေတြဟာ အလွမ္းအလြန္ ကြာေ၀းေနသည္။ အေရွ႕တိုင္းေကာ၊ အေနာက္တိုင္း ႏွစ္ခုစလံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအားလံုးထဲမွာ အာဏာရွင္စနစ္ (dictatorship)ႏွင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာအစိုးရ (strong governments)ကို လိုလားႏွစ္သက္သလို ေထာက္ခံေပးေနျခင္းကိုေတြ႔ေနရပါတယ္။ ႀကီးစိုးလိုေသာဆႏၵ ႏွင့္ အင္အားႀကီးမႈကို ျမွင့္ေျမွာက္ လိုေသာ စိတ္တိမ္းညြတ္ျခင္းသည္ လူအမ်ား၏ ထူးျခားတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ၿပီး ဒီစိတ္ဟာလည္း လံုၿခံဳေရးအတြက္ ဆႏၵတစ္ခုမွ ေပၚေပါက္လာသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုဟာ လံုၿခံဳေရး ႏွင့္ လြတ္လပ္ျခင္း၏ ကာကြယ္မႈကိုျဖစ္ေစေသာ စနစ္ (System) တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ ႏိုင္ငံသည္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္မႈ ႏွင့္ လံုၿခံဳေရးကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ လံုေလာက္ေသာ အင္အားကို ေပးႏိုင္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ႏွင့္ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ ႏိုင္သည္။ ဒီေရြးခ်ယ္မႈမ်ားကသာလွ်င္ အဲ့ဒီ တိုင္းျပည္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ေရးလမ္းစဥ္အတြက္ မည္မွ် ေပါက္ေရာက္သြားမည္ကို ဆံုးျဖတ္သည္။

အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေသာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ အားထုတ္ေနေသာ တတိယကမၻာမွ ႏိုင္ငံ မ်ားသည္ လူမ်ိဳးစု အမ်ိဳးမ်ိဳးပါေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း (Multiracial Societies) မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းႏိုင္ငံမ်ား တြင္ ခ်ယ္လွယ္ေနေသာ လူမ်ိဳးစုႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ တခါတရံ အုပ္စုငယ္မ်ား ေျမာက္ျမားစြာလည္း ရွိတတ္သည္။ ဆင္းရဲျခင္းဟာ အေျခခံစီးပြားေရးလိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေက်နပ္ဖြယ္မေကာင္းေတာ့သလို “ လူနည္းစု ” (Minority) သည္လည္း အေရအတြက္အားျဖင့္မွ်သာ သတ္မွတ္၍မရေတာ့ေပ။ ဥပမာအေနနဲ႔ “ ျမန္မာ့သမိုင္း မွ လူနည္းစုမ်ားကို ေလ့လာျခင္း ” စာတမ္းတစ္ခုတြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။

ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း လူနည္းစုမ်ား၏ အထင္အျမင္သည္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ အုပ္စုတစ္ခုက သူ႔တို႔ကိုယ္္သူတို႔ ႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ေသာအခါ အျခားအုပ္စုမ်ားသည္ လူ နည္းစုမ်ား ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိ႐ိုးဖလာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူနည္းစုမ်ားရွိေနခဲ့ၿပီး ပါဝါအီလစ္ (Power Elite) မ်ားႏွင့္ နီးစပ္ေသာသူမ်ားက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အထက္တန္းက်သူမ်ားအျဖစ္ ေတြးထင္ေနၾကၿပီး ပါ၀ါအီ လစ္မ်ားနဲ႔ အလွမ္းေ၀းသူမ်ားကို အဆင့္နိမ့္က်သူ (Inferior) မ်ားအျဖစ္ ေတြးထင္ေနၾကသည္။ လူမ်ားစု တည္ေဆာက္ျခင္းအတြက္ စံႏွဳန္းမ်ားကို လူမ်ိဳးေရး (Race) သို႔မဟုတ္ တိုင္းရင္းသားအုပ္စုကို အေျချပဳခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ပါ၀ါပိုင္ဆိုင္မႈကို အေျချပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူနည္းစုမ်ားဟာ ပါ၀ါအားနည္းေသာ လူမ်ားျဖစ္ၾကရသည္။

ေနာက္တစ္ဖန္ဆင္းရဲျခင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း အဲ့ဒါဟာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကိစၥ တစ္ရပ္လည္းျဖစ္သည္။ အေျခခံ ႐ုပ္၀တၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားသည္ လူနည္းစုအုပ္စုမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ စစ္မွန္ေသာ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေၾကာင္း ခံစားမိေအာင္ လုပ္ရာမွာ မဖူလံု၊ မလံုေလာက္ေပ။ ယင္းေၾကာင့္ သူတို႔ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိေစရမည္။ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံ၏ ကံၾကမၼာကို ပံုေဖာ္ရာမွာ ပါ၀င္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ တက္ၾကြေသာ အခန္းက႑ေတြရွိသည္ဟု ယံုၾကည္မႈရွိေစရမည္။ ဆင္းရဲမႈဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု လံုးကို ဂုဏ္သိကၡာက်ေစၿပီး လူနည္းစုေတြ၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံတြင္းႏွင့္ ေဒသတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အႀကီးမားဆံုး ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားျဖစ္သည္။ အာဏာသည္ လူနည္းစုသာပါေသာ လူတစ္စု ၏ လက္တြင္သာ စုၿပံဳေနေသာ တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ တည္ၿငိမ္ေရး၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားသည္ အစဥ္အၿမဲျဖစ္ေပၚေနမည္။

အလြန္လွ်င္ျမန္ေသာ စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားသည္ ႏိုင္ငံတကာၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ အစီအစဥ္မ်ား အတြင္း၌သာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္ဟု အာရွသစ္ေကာ္မရွင္ (The Commission for New Asia) မွ ေဖာ္ျပသည္။ ယင္းတြင္ လူမႈတည္ၿငိမ္ေရး၊ ျပည္သူ႕အစီအစဥ္ (Public Order) ႏွင့္ အသိပညာ ျမွင့္ၿပီး ခိုင္မာေသာ အစိုးရမ်ားရွိၾကၿပီး လူမႈေရးအဓိက႐ုဏ္းမ်ားႏွင့္ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္မႈမ်ားမရွိဟု ဆိုထား သည္။

ယင္းေ၀ဖန္ေထာက္ျပခ်က္မ်ားသည္ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ လူမႈေရးတို႔အၾကား ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္မႈမ်ားကို မီးေမာင္းထိုးျပ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လိုလားေတာင့္တဖြယ္ေကာင္းေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တည္ၿငိမ္ေရး ႏွင့္ ျပည္သူ႔အစီအစဥ္မ်ားကိုသာ လုပ္ေဆာင္ရမည္ဟု အဓိပၸါယ္ေကာက္သြားႏိုင္သည္။ ယင္းအခ်က္သည္ အႏၱ ရာယ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ယခုလိုအဓိပၸါယ္ေကာက္ျခင္း (Interpretation) သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ လံုၿခံဳေရး အဓိ ပၸါယ္ကို လြဲသြားေစသည္။ ခိုင္မာေသာ အစိုးရႏွင့္အာဏာပိုင္မ်ား၏ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို ထိန္းညွိရန္ အတြက္လည္း ယင္း အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကိုအသံုးခ်ႏိုင္သည္။



ျပည္သူအား အခြင့္အေရးေပးအပ္ျခင္း (Empowering the People)

႐ုပ္၀တၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္လာျခင္းသည္ လူသားတို႔၏ ေပ်ာ္ရြင္မႈအတြက္ အေၾကာင္းရင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ လူသား၏ စိတ္၀ိဥာဥ္ကိုလည္း နာက်င္ေစသည္။ ေရရွည္တြင္ လူသားတို႔ကို ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ေရာက္ ေစႏိုင္သည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားကို လမ္းပြင့္ေစၿပီး စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကိုသာ လူသားတို႔၏ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခုျဖစ္သည္ဟု အသိအမွတ္ျပဳေသာ ေဘာင္တစ္ခုထဲအတြင္း၌ လုပ္ေဆာင္ေစသည္။

ေစ်းကြက္မ်ားသည္ လူသားတို႔အေပၚ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားေပးသင့္သည္။ လူသားတို႔က ေစ်းကြက္၏ လက္ေအာက္ ခံျဖစ္မေနသင့္ေပဟု ၁၉၉၃ လူသားဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအစီရင္ခံစာ (The Human Development Report) တြင္ ေထာက္ျပထားသည္။ ဆက္လက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ေစ်းကြက္ႏွစ္ခု စလံုးကို လူေတြကသာ လမ္းညႊန္မႈေပးသင့္သည္ဟု ဆိုထားသည္။ ႏိုင္ငံႏွင့္ေစ်းကြက္သည္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုေပါင္းစပ္လုပ္ေနရမည္။ ယင္းႏွစ္ခုစလံုးကို ထိ ထိေရာက္ေရာက္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္္ လံုေလာက္ေသာ အခြင့္အေရးကို လူသားေတြကို ေပးအပ္ထားရမည္။

အခြင့္အာဏာေပးျခင္း (Empowerment) သို႔တဖန္ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ယင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အက်ိဳးေက်းဇူး ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္သည္ကို ဆံုးျဖတ္ေပးသည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ စစ္မွန္ေသာၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ တည္ၿငိမ္မႈကို လုပ္ႏိုင္ေသာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မႈ အတိုင္းအတာကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ေပးလိမ့္မည္။ ဒီမိုကေရစီကဲ့သို႔ေသာ ျပည္သူုကိုအခြင့္အေရးေပးအပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္သည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည္။ ၎သည္ ျပည္သူုအတြက္ ျပည္သူုေတြက လုပ္ေဆာင္လိုက္ေသာ ျပည္သူ႔ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ (Development of the People for the People by the People) ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရေတြဟာ သူ႔ျပည္သူေတြ အစိုးရအဖြဲ႔မွာ ပိုမိုပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ ႏွင့္ သူတို႔၏ ဘ၀ကို သက္ေရာက္မႈရွိေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားတြင္ ပိုမိုပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည့္နည္းလမ္းသစ္မ်ားကို ရွာေဖြေပးရမည္။ အဲ့လိုမလုပ္ရင္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မီမလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ျဖစ္ေစ၊ မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ျပည္သူတို႔၏ အံုၾကြျခင္း ဒီေရဟာ မေပ်ာ့ေျပာင္းေသာစနစ္ႏွင့္မလြဲမေသြ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ အဲ့ဒါဟာ မင္းမဲ့အေျခအ ေန (Anarchy) ႏွင့္ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္မႈ (Chaos) ဆီ ဦးတည္သြားလိမ့္မည္။ လွ်င္ျမန္ေသာ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ ေဆာင္ေရး ႏွင့္ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ား (Civil Society) ကို ေတာင့္တင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ားဟာ အသင့္ ေတာ္ဆံုးေသာ တုန္႔ျပန္မႈျဖစ္သည္။

ဒီမိုကေရစီအစိုးရေတြ ပထမဆံုးျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္လည္း ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္း ဖို႔ အခ်ိန္ကာလ အေတာ္ၾကာေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရတာဘဲလို႔ ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို တုန္႔ဆိုင္းေန ေသာ အာဖရိက ႏွင့္ အာရွတိုက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ဆင္ေျခသည္ အေျခအျမစ္မခိုင္လံုေပ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုရာမွာ လူေတြနဲ႔ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြအတြက္ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားေသာ အဆင့္မ်ားမရွိေၾကာင္းကို ကမၻာ့သမိုင္း ေတြက သက္ေသျပေနသည္။ ထို႔အျပင္ ေနာက္ေပါက္ႏိုင္ငံမ်ား (Latecomers) သည္ ေရွးဦးႏိုင္ငံမ်ား၏ အေတြ႔ အႀကံဳအမ်ားကို အသံုးခ်ႏိုင္သည္။ အမွားေတြႏွင့္အတားအဆီးမ်ား ေရွာင္ႏိုင္သည္။

“ အျမန္လုပ္ အေႏွးျဖစ္ ” (Making Haste Slowly) သည္ တစ္ခါတစ္ရံ တိုးတက္ဖို႔လုပ္ရင္းကေန ေနာက္ျပန္ ေရာက္သြားသည့္သဘာ၀ကို ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ေႏွာင့္ေႏွးျခင္း (Slowly) ကို အလြန္အမင္း အေလးေပးေနျခင္းသည္ ေဘးအႏၲရာယ္အတြက္ ေဆးညႊန္း တစ္ခု (Recipe) လို ျဖစ္သြားႏိုင္ သည္။

ဒီမိုကေရစီအစိုးရပံုစံကို လက္ခံက်င့္သံုးေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားအတြင္းမွာပင္ ဒီမိုကေရစီကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ က်င့္ သံုးေနၾကသည္။ အေနာက္တိုင္း ဒီမိုကေရစီ (Western Democracy) ပံုစံတစ္မ်ိဳးတည္း ရပ္တည္ေနျခင္းမဟုတ္ သလို အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ ျပင္သစ္၊ ဆြစ္ဇာလန္ ကဲ့သို႔ ေသာ လက္တစ္ဆုပ္စာႏိုင္ငံမ်ားအတြက္သာ ဒီမိုကေရ စီကို ကန္႔သတ္ေပးထားတာလည္း မဟုတ္ေပ။ ဒီမိုကေရစီသည္ အေရွ႕ဥေရာပ (Eastern Europe) သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာ သည္ႏွင့္အမွ် အစိုးရ၏ ဒီမိုကေရစီပံုစံမ်ားသည္လည္း ကြဲျပားမႈတိုးလာၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ မ်ားတြင္ သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ားရွိလာၾကသည္။ အလားတူစြာဘဲ အာရွဒီမိုကေရစီ (Asian Democracy) သည္လည္း ပံုစံတစ္ခုတည္းမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ႏိုင္ငံတစ္ခုခ်င္း အလိုက္ သူတို႔၏ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ စီးပြားေရး လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ သီးျခားလကၡဏာတစ္ခုကို ဒီမိုကေရစီစနစ္က ျဖစ္ထြန္း ေစလိမ့္မည္။ ယင္းသည္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ လည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူတို႔သည္ သူတို႔တိုင္းျပည္၏ အစိုးရထံတြင္ အထူးတလည္ပါ၀င္ႏိုင္ေရးအတြက္ လံုေလာက္ေသာ အခြင့္အာဏာမ်ားကို ျပည္သူအားေပးအပ္ ထားသင့္သည္။

အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာလူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း (The Universal Declaration of Human Rights) ၏ အပိုဒ္ ၃၀ စလံုးသည္ ျပည္သူထံအခြင့္အေရးေပးအပ္ဖို႔သာ ရည္ရြြယ္ေနသည္။ ယင္းလူ႔အခြင့္အေရးမ်ားမရွိလွ်င္ ဒီမိုကေရစီဓေလ့စ႐ိုက္သည္လည္း အခြံခ်ည္းသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵကို ထင္ဟပ္ ေစမည္မဟုတ္ေပ။ အာဏာပိုင္မ်ား၏ က်ဴးေက်ာ္ေဖါက္ဖ်က္မႈ ကိုလည္း ခုခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။

ဒီမိုကေရစီျဖစ္စဥ္သည္ အၾကမ္းမဖက္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္လူမႈေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးသည္။ ဒီမိုကေရစီ၏ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးႏိုင္ျခင္း ႏွင့္ ျငင္းခံုျခင္းဓေလ့သည္ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡမ်ား လုပ္စရာမလို ဘဲ မတူကြဲျပားမႈေတြကို ေျဖရွင္းႏိုင္ေစသည္။ ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္လူ႔အခြင့္အေရးယဥ္ေက်းမႈသည္ ကြဲျပားျခားနားမႈမ ရွိေစဘဲ ညီညီညြတ္ညြတ္၊ အင္တိုက္အားတိုက္ ေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးသည္။ အဲ့ဒါဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ခြဲျခားထား၍ မရေၾကာင္း သက္ေသျပျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ နည္းလမ္းမ်ား မွတဆင့္ ျပည္သူလူထုကို အခြင့္အာဏာေပးအပ္ဖို႔ ရွာေဖြရမည္။ သို႔မွသာ ကုလသမဂၢႏွင့္ ၎၏အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈယဥ္ေက်းမႈ ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းဆီသို႔ (Toward Global Community)

က်မရဲ႕တင္ျပခ်က္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။ လူသားတို႔၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈသည္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာတိုးတက္မႈ (Economic Growth) ျဖစ္႐ံုနဲ႔တင္ မျပည့္စံုႏိုင္ပါ။ ၎၏ ဗဟိုခ်က္မွာ အခြင့္အာဏာေပးအပ္ျခင္း ႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အလိုျပည့္၀မႈ (Inner Fulfillment) တို႔ျဖစ္သည္။ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အီလစ္မ်ား၊ တရားလက္ လြတ္ဆန္ဆန္ျပဳမႈက်င့္ႀကံေနၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးဦေဆာင္မႈေတြရွိတဲ့ ကမၻာ့တစ္ခု ရွိေနသည္။ ယင္းကမၻာတစ္ခုတြင္ လူသားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈတန္ဖိုးမ်ား အလြန္အေရးပါေစရန္ အခြင့္အာဏာေပးအပ္ျခင္း ႏွင့္ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ အလိုျပည့္၀မႈ အခ်က္မ်ားကသာလွ်င္ ေဖာ္ေဆာင္ ေပးသည္။ ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ လူမႈေရး အသြင္ကူးေျပာင္းေရးတြင္ ျပည္သူလူထု၏ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေခတ္ကာလ၏ အဓိကက် ေသာ ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုမွသာ လြတ္ေျမာက္ျခင္း (Liberation) သည္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းအထက္ကရွိေသာ၊ လူသားတန္ဖိုး (Human Worth) သည္ အာဏာပါ၀ါအထက္ကရွိေနေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားတည္ေဆာင္ႏိုင္ မည္ျဖစ္သည္။ ဒီပံုစံအရဆိုလွ်င္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ (Development) သည္ စစ္မွန္ေသာ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားရွိေသာ ဒီမိုကေရစီကိုသာ လိုအပ္ေနသည္။

ဒီမိုကေရစီရလွ်င္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈသည္ သူ႔အလိုလိုတစ္ေပါင္းတစ္စည္းတည္းျဖစ္သြားၿပီး ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကို ဖန္တီး လိုက္သည္။ ယင္းပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူသားအားလံုးသည္ တန္ဖိုးရွိၾကၿပီး လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ တန္ဖိုးကိုလည္း နားလည္သြားေစသည္။ ဆင္းရဲမႈတိုက္ဖ်က္ျခင္းသည္လည္း ျဖစ္စဥ္တစ္ခုအျဖစ္ပါ၀င္လာသည္။ ယင္းျဖစ္စဥ္သည္ ဆင္းရဲသူမ်ားႏွင့္ သူတို႔ကမၻာ၏လမ္းစဥ္ကို ေျပာင္းလဲ ေစသည္။ သူတို႔ကို ႐ုပ္၀တၳဳပိုင္းဆိုင္ရာကူညီေထာက္ပံ့ေပး႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ပါ။ သူတို႔၏ အနာဂါတ္ကို သူတို႔ဘာသာ ပံုေဖာ္ႏိုင္တဲ့ အသိစိတ္ဓါတ္ ရွိသြားေစရမည္။ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္က်င့္သံုးေနတဲ့အစိုးရမ်ား (Totalitarian) အမ်ားစုကေတာ့ ေျပာင္းလဲမႈကို ေၾကာက္ရြံ႔ေနမွာဘဲ။ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္မ်ားအေနႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရးကို တုန္႔ဆိုင္းေနသည္ႏွင့္အမွ် သူတို႔၏ အျပဳသေဘာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား သည္ပင္လွ်င္ အလာဟသ ပ်က္ယြင္းသြားႏိုင္သည္။ ႏိုင္ငံ့ေပၚလစီေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ ျပည္သူတို႔၏ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ အေပၚတြင္သာ မူတည္သည္။ ဒီမိုကေရစီတန္ဖိုးႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈကို ဆန္႔ က်င္ေနသည္ဟု ေျပာဆိုေနသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ လူမ်ားကလည္း အစိုးရအတြက္ “ မသင့္ေတာ္ေပဘူး ” ဟု ထင္ျမင္လာေအာင္လုပ္ေနသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ အမွန္တရားႏွင့္အလြန္ေ၀းကြာေနေသာ အရာမရွိပါ။ ယခု က်မတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ စိန္ေခၚမႈကေတာ့ ကမၻာေပၚရွိ မတူကြဲျပားေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ား၊ ျပည္သူမ်ားက လူ႔တန္ဖိုး၏ အေျခခံက်ေသာ အခ်က္တစ္ခုအေပၚ သေဘာတူညီေရးဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ယင္းအခ်က္သည္သာ ကမၻာလံုး ဆိုင္ရာလူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အင္အားတစ္ရပ္ (A Force) အျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

စစ္မွန္ေသာ စီးပြားေရး အသြင္ကူးေျပာင္းေရးဆိုသည္မွာလည္း ႏိုင္ငံတကာၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈျဖစ္စဥ္မ်ား မွသာျဖစ္လာႏိုင္သည္။ လွ်င္ျမန္ေသာ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရးႏွင့္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ား အားေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္သာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အတြက္ မရွိမျဖစ္အရာ (sine qua non) ျဖစ္ သည္။ သို႔မွသာလွ်င္ လူသားေတြကို တန္ဖိုးထားေသာ အနာဂါတ္တစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢ (United Nations) ႏွင့္ ၎၏အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ကူညီေပးဖို႔ဆႏၵရွိတယ္ဆိုရင္ ျပည္သူကို အခြင့္အာဏာ အပ္ႏွင္းႏိုင္ေသာ လွဳပ္ရွားမႈမ်ားကို အားေပးေထာက္ပံ့သြားရမည္ျဖစ္သည္။ ယင္းလွဳပ္ရွားမႈ မ်ားသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီကို တည္ေထာင္ႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုကို တေန႔ေသာအခါတြင္ မလြဲမေသြေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ ၁၉၉၁ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ျဖစ္ၿပီး အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ေခါင္း ေဆာင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လ မွစ၍ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထား ျခင္းကို ခံေနရၿပီး ဒီေဟာေျပာခ်က္မိန္႔ခြန္းကို ၁၉၉၄ ႏို၀င္ဘာ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံ မနီလာၿမိဳ႕၌ က်င္းပခဲ့ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုင္ရာ ကမၻာ့ေကာ္မတီရွင္ (The World Commission on Culture and Development) အစည္းအေ၀းအတြက္ “ Empowerment for a Culture of Peace and Democracy ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူ၏ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ သူမကိုယ္စား ဖိလစ္ပိုင္သမၼတေဟာင္း ကိုရာဇန္ အကြီႏို (Corazon Aquino) က ဖတ္ၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အေမစု ေမွ်ာ္မွန္းေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အျမန္ဆံုးေပၚေပါက္ပါေစ။

မေလးရွား အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ (Amnesty International) အဖြဲ႔ၾကီးက ျပဳလုပ္က်င္းပေသာ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ၆၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မဂၤလာပြဲ တြင္ ျဖန္႔ေဝရန္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား အစည္းအ႐ုံး (BRO) မွ ဘာသာျပန္ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ခ္ဂါ အလင္းဆက္ မွ ၾကိဳးစားျပီး ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ လိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေမအရင္းတစ္ေယာက္လို အလြန္ ေလးစားခ်စ္ခင္ရေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အလြန္ေကာင္းေသာ သုေတသန စာတမ္းတစ္ခုကို အေမ့ေမြးေန႔ အတြက္ အမွတ္အရ ေဖာ္ျပခြင့္ရ၍ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိမိအနည္းငယ္ နားလည္တတ္ေျမာက္ထားေသာ အသိပညာ ျဖင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ အနည္းငယ္ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ခြင့္ရလို႔လည္း ေက်နပ္ပါမိပါတယ္။ အေမစု အပါအဝင္ အမွန္တကယ္ ေပးဆပ္ေနသူအားလံုးကို ရင္ထဲကေန ေလးစားဂါရဝျပဳလိုက္ပါတယ္။ အမွားအယြင္းရွိပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ဘာသာျပန္ ည့ံဖ်င္းမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံပါရေစ။

ဘာသာျပန္။ ။ဘေလာခ့္ဂါ အလင္းဆက္ (၉. ဇြန္လ. ၂၀၁၀)

စီစဥ္သူမ်ား။ ။ဘေလာ့ခ္ဂါ ဒီမိုေဝယံ၊ ဘေလာ့ခ္ဂါ ခမိခဆဲ